Pracuje w Instytucie Geofizyki, na Wydziale Fizyki, Uniwersytetu Warszawskiego. Specjalizuje się w optyce informacyjnej i fotonice, realizując badania podstawowe i stosowane. W trakcie swojej kariery zawodowej prawie 6 lat spędziła poza krajem (Uniwersytet Franche-Comté w Besançon, Francja; Uniwersytet Laval w Quebecu, Kanada; Autonomiczny Uniwersytet w Barcelonie, Hiszpania), najpierw na stażach naukowych, a potem jako profesor wizytujący.  

Doktor Honoris Causa Autonomicznego Uniwersytetu w Barcelonie. Członkini licznych krajowych  i zagranicznych towarzystw naukowych, między innymi: Polskiego Towarzystwa Fizycznego, gdzie w latach 2001-2005 pełniła funkcję wice-przewodniczącej, prezesa PTF (2014-2017), a obecnie członka Zarządu Głównego PTF (2018-2021) oraz honorowego prezesa PTF, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Międzynarodowego Towarzystwa Inżynierii Optycznej (fellow), gdzie w latach 2010-2012 była członkiem zarządu, Europejskiego Towarzystwa Optycznego, gdzie w latach 1992-1996 była członkiem Zarządu, dwukrotnie (lata 1993-1999) wybierana na jedną z wiceprzewodniczących Międzynarodowej Komisji Optycznej (ICO) działającej przy Międzynarodowej Unii Fizycznej UPAP.  

Na Uniwersytecie Warszawskim pełniła kolejno funkcje prodziekana (1995-1996), dziekana (1996-2002), a następnie prorektora (2002-2005) i rektora Uniwersytetu Warszawskiego (2005-2012). W latach 2008-2012 przewodnicząca Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich, a następnie honorowa przewodnicząca KRASP (2012-2016).  

Astronomka, profesor UAM w Instytucie Obserwatorium Astronomiczne i dyrektorka Instytutu od 2016 roku.

Ukończyła studia na kierunku fizyka ze specjalnością astrometria na Wydziale Matematyki i Fizyki UAM. Doktorat i habilitację obroniła na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Zajmuje się badaniem własności fizycznych małych ciał Układu Słonecznego, obiektami pojedynczymi i podwójnymi, a także rodzinami planetoid oraz ciałami zbliżającymi się do Ziemi. Wyniki publikuje w prestiżowych międzynarodowych czasopismach naukowych m.in. Nature, Nature Astronomy, Astronomy & Astrophysics, Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, Icarus i innych. Współpracuje z astronomami z wielu krajów i kontynentów. Realizowała szereg projektów naukowo-badawczych finansowanych przez polskie instytucje (KBN, MNiSW, NCN) oraz Europejską Agencję Kosmiczną. Z ogromnym zaangażowaniem organizuje konferencje naukowe krajowe jak i międzynarodowe oraz spotkania popularyzujące naukę.

Jest członkinią Międzynarodowej Unii Astronomicznej, Europejskiego Towarzystwa Astronomicznego, a także Polskiego Towarzystwa Astronomicznego, w którym w latach 2013-2017 pełniła funkcję prezeski.

Planetoida (21776) Kryszczyńska otrzymała jej nazwisko, za wkład w badania małych ciał Układu Słonecznego.

Studia magisterskie ukończyła na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu, a następnie studia doktorskie oraz krótki staż podoktorski odbyła w Instytucie Maxa Plancka we Freiburgu (Niemcy), w dziedzinie epigenetyki. Następnie przeprowadziła się na Uniwersytet Oksfordzki, prowadząc badania przy wsparciu stypendium Marii Skłodowskiej-Curie. W Oksfordzie zafascynowała się końcami genów, i zaczęła badać proces kopiowania informacji genetycznej. Jesienią 2019 roku wróciła do Poznania na swoją Alma Mater aby założyć własny zespół badawczy. Jego działalność jest wspierana przez granty NAWA Polskie Powroty, ale również NCN SONATA BIS, EMBO Installation Grant oraz najbardziej prestiżowy Starting Grant Europejskiej Rady Badań (ERC).   

Tajemnica życia na poziomie molekularnym polega na regulacji ekspresji genów, to jest „odczytaniu” właściwego genu, we właściwym czasie i we właściwym miejscu. W swoim wystąpieniu wyjaśnię dlaczego nie tylko początek ale również koniec genu jest ważny, na podstawie własnych badań.  Opowiem również o swojej drodze naukowej i czego nauczyłam się o potrzebach i sposobach wsparcia kobiet w naukach eksperymentalnych. 

Obroniła doktorat z matematyki w 2013 roku w Instytucie Matematycznym PAN. W latach 2014-2016 odbyła staż podoktorski w ośrodku badawczym INRIA w Paryżu oraz w Collège de France, a następnie uzyskała zatrudnienie jako adiunkt na Wydziale Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej Politechniki Gdańskiej. Jej zainteresowania naukowe obejmują głównie układy dynamiczne oraz teorię chaosu i ich zastosowania, zwłaszcza w neuronaukach. Została dwukrotnie nagrodzona grantami badawczymi Narodowego Centrum Nauki, a obecnie jest adiunktem wizytującym w Centrum Dioscuri w Topologicznej Analizie Danych w IM PAN, gdzie zajmuje się metodami teorii układów dynamicznych w analizie szeregów czasowych. 

Matematyka od wieków dostarczała narzędzi umożliwiających w sposób ścisły ująć nasze obserwacje. Przykładowo, na początku XX wieku Lapicque zaproponował prosty model aktywności neuronu, będący prekursorem dzisiejszych modeli typu integrate-and-fire. 

Kilka dekad później Hodgkin i Huxley wprowadzili bardziej szczegółowy model oparty na przewodnictwie, opisujący inicjację i propagację potencjałów czynnościowych w neuronach. Od tego czasu zaproponowano wiele innych modeli, gdzie matematyczne równania pozwoliły ująć mechanizmy zaobserwowane eksperymentalnie. Z drugiej strony, w wielu sytuacjach, nie jesteśmy w stanie sformułować konkretnych równań opisujących dane zjawisko z zadowalającą dokładnością, lecz staramy się odkryć i opisać (a także przewidzieć) zależności między różnymi procesami mając do dyspozycji jedynie szeregi niskowymiarowych obserwacji.  

W referacie przedstawię przykłady, jak wybrane zagadnienia teorii układów dynamicznych, funkcji prawie-okresowych i analizy nieliniowej mogą być efektywnie wykorzystane w badaniu tzw. hybrydowych modeli aktywności neuronów, opisując mechanizmy istotne z punktu widzenia neurobiologii, a także w analizie szeregów czasowych, pochodzących z próbkowania potencjalnie wysoko wymiarowych procesów. Jednocześnie wyzwania związane z tymi zagadnieniami prowadzą do postawienia problemów interesujących także z punktu widzenia samej matematyki.  

Dydaktyk matematyki. Prodziekan ds. studenckich i kształcenia na Wydziale Matematyki i Informatyki UAM w Poznaniu, kierowniczka Wydziałowego Centrum Dydaktyki Matematyki i Informatyki oraz nauczycielskich studiów podyplomowych z matematyki, certyfikowana tutorka, posiada wieloletnie doświadczenie w kształceniu nauczycieli.  

Członkini komitetów organizacyjnych i naukowych konferencji Contemporary Mathematics Education oraz Szkoła Dydaktyki Matematyki. Prowadzi badania naukowe między innymi w zakresie myślenia formalnego u uczniów, w szczególności w obszarze geometrii. Organizuje liczne warsztaty oraz konferencje dla nauczycieli, jest opiekunką Studenckiego Interdyscyplinarnego Koła Naukowego Dydaktyki Matematyki (StudMat). W 2023 roku nagrodzona dydaktyczną nagrodą Ministra Edukacji i Nauki. 

Absolwent Wydziału Fizyki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Na Wydziale Chemii UAM przeszedł wszystkie stopnie kariery naukowej, uwieńczonej w 2014 roku tytułem naukowym profesora nauk chemicznych. Odbył staż podoktorski na University of Calgary (Kanada), w laboratorium prof. Penelope W. Codding, był także visiting professor na University of Nancy i University of Lorraine (Francja).

Główne obszary badawcze prof. Kubickiego to badanie słabych oddziaływań w kryształach molekularnych, polimorfizm, izomorfizm, przemiany fazowe w ciele stałym, a w szczególności doświadczalne badania rozkładu gęstości elektronowej w kryształach małych cząsteczek i makrocząsteczek za pomocą wyników wysokorozdzielczej dyfraktometrii rentgenowskiej. W tym ostatnim obszarze badania prof. Kubickiego sięgają granic stosowalności metody – bardzo słabych oddziaływań z jednej strony, a struktur fragmentów kwasów nukleinowych i niedużych białek – z drugiej.

Dorobek naukowy to ponad 550 publikacji naukowych (indeks Hirscha 43, cytowania wg Google Scholar przekraczają 9 tys. Kierował trzema grantami NCN, wykładał w różnych ośrodkach naukowych na całym świecie, a także na najważniejszych konferencjach krystalograficznych.

Współpracuje z uniwersytetami i instytutami naukowymi we Francji, Grecji, Hiszpanii, Włoszech, USA, Australii, Iranie, Pakistanie. Dwie kadencje (2012 – 2020) był prodziekanem, a od października 2020 jest dziekanem Wydziału Chemii UAM.

Fizyk. Prodziekan ds. studenckich na Wydziale Fizyki UAM. Prowadzi badania dynamiki i struktury molekularnej, procesów dyfuzyjnych oraz procesów relaksacyjnych w ciałach stałych, cieczach i materii miękkiej za pomocą zaawansowanych technik magnetycznego rezonansu jądrowego NMR. Rozwinęła technikę badania dynamiki molekularnej w układach heterojądrowych w wirującym układzie współrzędnych poza rezonansem. W ostatnich latach przedmiotem jej badań są materiały biologiczne, potencjalne nośniki leków.   

Odbyła staże naukowe w Uniwersytecie Florydy w Gainesville (USA), w Uniwersytecie Stanowym Karoliny Północnej w Raleigh (USA) oraz w Zjednoczonym Instytucie Badań Jądrowych w Dubnej (Rosja). Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Fizycznego. Od 2020 roku kieruje Zakładem Fizyki Materiałów Funkcjonalnych. Jest zastępcą kierownika grupy badawczej z UAM w Europejskiej Organizacji Badań Jądrowych (CERN).  

Chemikiem, której kariera naukowa jest ukierunkowana na badania związków kompleksowych. Urodziła się 19 października 1971 roku w Poznaniu i już w młodości wykazywała niezwykłe zainteresowanie chemią.

Po ukończeniu w 1995 roku studiów na Wydziale Chemii podjęła studia doktoranckie na tym samym wydziale, a następnie przeszła tam wszystkie stopnie kariery do stopnia profesora uzyskanego w roku 2023. W ramach swojej pracy naukowej odbyła dwa staże w Japonii w Kanazawa University, jak również we Włoszech w University of Genoa. Współpracuje z wieloma ośrodkami naukowymi w Polsce i na Świecie. Była promotorem w 3 przewodach doktorskich oraz jest opiekunem 5 kolejnych. Dorobek naukowy prof. Renaty Jastrząb to blisko 100 publikacji naukowych, których indeks Hirscha wynosi 20, a cytowania osiągają prawie 1,5 tysiąca (wg Google Scholar).

Jej osiągnięcia naukowe koncentrują się na badaniu termodynamicznej trwałości związków kompleksowych powstających w roztworach wodnych. Szczególnym zainteresowaniem cieszą się cząsteczki o znaczeniu biologicznym zarówno te występujące w organizmach żywych jak i te, które posiadają potencjalne właściwości terapeutyczne.

Należy podkreślić również ogromne zaangażowanie profesor Renaty Jastrząb w działalność dydaktyczną. Od 2016 roku pełni funkcję prodziekana ds. studenckich, co świadczy o jej trosce o rozwój i dobro studentów. Jest cenionym i nagradzanym wykładową, dwukrotnie otrzymała nagrodę Praeceptor Laureatus dla najlepszych nauczycieli akademickich

Pracuje na Wydziale Chemii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie uzyskała kolejne stopnie naukowe: doktora w 1997 r. i doktora habilitowanego w 2006 r. na podstawie nagrodzonej Nagrodą Prezesa RM rozprawy związanej z właściwościami katalitycznymi nanoporowatych materiałów przeznaczonych do procesów utleniania w fazie ciekłej. W roku 2014 otrzymała tytuł profesora. Tworzyła specjalność Chemia Kosmetyczna na kierunku Chemia, a od 2009 roku jest kierownikiem Zakładu Chemii Stosowanej WCh UAM – te nurty badawczo-dydaktyczne przeplatają się w ostatnich latach jej kariery zawodowej. Przebywała wielokrotnie na stażach naukowych, otrzymała wiele stypendiów (m.in. Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, Fundacji Fulbrighta, czy Kościuszkowskiej) i jest laureatką wielu nagród: m.in. nagrody ACS/IUPAC „Distinguished Women in Chemistry”. Od roku 2019 pełni funkcję Prezesa ZG Polskiego Towarzystwa Chemicznego..